شعر

غزل / عبدالباري جهاني

تر مرګه انتظار یمه جانانه که راځې
سلګۍ منکري نه دي له احسانه که راځې

په ژوند کي دي یوه شېبه یاد نه کړمه پر شونډو
راغلی عزراییل دی له اسمانه که راځې

له اوښکو مي چا نه یې خبر کړی زه پوهېږم
د سترګو تور مي ولاړل تر ګرېوانه که راځې

چي وینمه رقیب دي وي ملګری لکه سیوری
په سرو سترګو دي وزم له پیمانه که راځې

پخپله مي منلي دي پر ځان باندي اورونه
هر پل درته بلېږمه کاروانه که راځې

ځواني مي د ساحل په پسته غېږ کي نیمه خوا کړه
یوه شېبه دي غواړمه توپانه که راځې

په ویښه او په خوب مي زولنې چي ماتولې
زما خپل شهپر مي بیايي تر زندانه که راځې

Related Articles

ځواب دلته پرېږدئ

ستاسو برېښناليک به نه خپريږي. غوښتى ځایونه په نښه شوي *

Check Also
Close
Back to top button